Poznato je da već pri kraju Drugog svetskog rata počelo između do tada ratnih saveznika u borbi protiv fašizma, nadmudrivanje ko će biti jači kada se rat završi. A onda kad je rat okončan počeo je hladni rat oko prestiža, počelo je takmičenje između dva sistema, kapitalizma i komunizma. Srećom, ovo takmičenje, ovaj hladni rat nije pretvoren u pravi, to bi onda bio treći svetski rat i atomsko-nuklearni. Ta stalna utakmica između ova dva suprotstavljena sistema konstantno se odvijala i posle Titove smrti. Mnogo činjenica je uticalo te je došlo do iznenadne promjene, odnosno do prevage u korist kapitalističkog svijeta.
Svakako da je uticalo i to: tokom Drugog svetskog rata Zapad i Amerika imali su manje gubitke i neznatna razaranja u odnosu na SSSR, koji je imao preko dvadeset miliona mrtvih ljudi u punoj radnoj snazi, zatim ogroman broj ranjenih, a uz to strašna razaranja u industriji i stambenih zgrada.
Sve je to uticalo da se Zapad brže obnavljao od ratnih posledica. Treba istaći da je tehničko-tehnološka osnova Zapada bila na većoj visini od one kod SSSR-a i istočnih zemalja, pa su Amerika i Zapad prije u posed dobili atomsku bombu kojom su počeli da prijete svijetu.
Možda je najpresudnije bilo to što su zemlje komunističkog svijeta izgubile najsposobnije rukovodeće ljude. Posle smene Hruščova u SSSR-u, otišao je Brežnjev. A onda kada je Jugoslavija izgubila Tita, na scenu u komunističkim državama došle su slabe i kolebljive ličnosti kao što je Gorbačov. Sve ovo ne može se reći za državnike na Zapadu, pogotovo izborom za predsednika Regana.
Tada, tih godina, cjeneći sve stvarne okolnosti, Zapad i Amerika su ocjenili da su sad u prednosti nad komunističkim svijetom i da je došao momenat da krenu u razbijanje socijalizma kao sistema i država koje upražnjavaju taj sistem. Amerika i Zapad smatrali su da su ostvarili ekonomsko-tehnološku prednost, a da istočne zemlje i SSSR nemaju ličnost tako jaku i odvažnu koja bi se usudila da upotrebi ono što oni imaju, a to je vojna premoć. Ocjenili su da sada kad nema Tita, da nema ličnosti koja bi mogla angažovati nesvrstani pokret da zaustavi njihovu ofanzivu.
Krenuli su u ofanzivu plašeći svet ratom zvezda. U prošla dva rata Amerika je bila protivnik Nemačke. Sada njih dve idu zajedno. To je novi kvalitet pri osvajanju pozicija u svetu.
Novo je i to, ranije su car Viljem i Hitler pokušavali da svet osvoje snagom oružja. Sada Kol ide da svet osvaja ekonomskom i finansijskom snagom. To je nova taktika i strategija, ali za sadašnje uslove vrlo opasna. Sada se tim načinom prodire polako, osvajač se ne osjeća, a kad ga osjetiš, sve je kasno.
Kako su Regan i Zapad uhvatili u mrežu Gorbačova, to ni sam Gorbačov ne zna. Kad se osvestio, on je već ne prodao, nego predao Istočnu Nemačku. Nemačka se opet ujedinila. Jedini državnik u Evropi koji je protiv toga digao glas bila je predsednica engleske vlade, gospođa Tačer, ali nije mogla da spreči zlo koje se ovim stvara. Bila je usamljena. Berlinski zid je srušen. Tada, kad je ovaj zid srušen, dva američka ambasadora izjavili su da sada Jugoslavija više nema neki značaj za SAD i da je treba rušiti. To su bila gospoda Lari Inglberger i Cimerman. Međutim, ujedinjenjem Nemačke i rušenjem Berlinskog zida nije rešena samo sudbina Jugoslavije, nego i SSSR-a i komunističkog sveta, bar za određeno vreme. Ovom odlukom stvorena je sasvim nova situacija. Niko ne može prognozirati šta će se sve novo ovim desiti u Evropi, a možda i šire.
Ravnoteža Istok – Zapad je krajem dvadesetog vjeka poremećena u korist Zapada, pa predsednik SAD Regan javno izjavljuje da je njegov glavni zadatak da sruši komunizam, da ga uništi. Zapad i SAD uplašili su se za svoj kapital. I dok Regan daje tako ratoborne izjave, dotle se u svijetu komunizma ćuti. Tamo nema ličnosti koja bi imala hrabrosti da kaže ne samo da će ići da sruši kapitalizam, nego nemaju kuraži da kažu da će braniti socijalizam. Gorbačova kao da nigde nema.
Regan nije davao prazne izjave. Zapad je samo pojačao ofanzivne aktivnosti, on je stalno radio na razbijanju i rušenju komunizma. Međutim, nije to rušenje komunizma išlo ni brzo ni lako. Mnogo napora, mnogo finansijskih sredstava uloženo je u ovaj obračun. Glavnu ulogu na sebe su preuzele bezbednosne agenture i njihove centrale. Preko njih su angažovane mnoge organizacije i pojedinci. Djelovalo se planski i organizovano. Propaganda, sva medijska sredstva su radila smišljeno, trebalo je prikazati socijalizam kao neuspešan sistem, kroz sva propagandna sredstva govorilo se da u socijalizmu ništa ne valja, svi dosadašnji uspesi su negirani, isticano je da su to bili promašaji. Nasuprot neuspelom socijalizmu, isticano je i govoreno kako je sve drukčije i bolje u kapitalizmu.
U Jugoslaviji, a verovatno i u drugim socijalističkim zemljama, podsticali su umjesto saradnje i nenacionalističke povezanosti, razvijan je nacionalizam i zatvaranje u nacionalne granice. Umjesto onog što je socijalizam naglašavao: značaj ličnosti, značaj čoveka i da treba cjeniti ulogu ljudske ličnosti bez obzira kom narodu pripada, koju vjeru propoveda, to su prava svakog čoveka, ali da se treba ljudski odnositi prema drugim ljudskim bićima. Sada je zapadna propaganda umjesto čovečnosti ubacivala mržnju, unosila nepoverenje od jednog naroda prema drugom. Što više mržnje i nesloge, što više podozrenja, smatrali su što je stanje nezdravije to će socijalizam prije propasti, makar kroz borbu i krv. U višenacionalnoj zemlji Jugoslaviji stalno su se podsticali nacionalizmi u svim sredinama, kod svih naroda. Govorili su o ugroženosti od drugih i kako se drugi brže razvijaju dok oni zaostaju. Albanskim komunistima i narodu podsticali su želju za ujedinjenjem sa Albanijom. Zato rukovodeći ljudi Šiptari na Kosovu nisu prihvatali ideju bratstva i jedinstva sa Srbima, nego podsticani nacionalističkim osjećanjima stalno su radili da etničkim čišćenjem na Kosovu isele i istrebe Srbe i druge i ostvare čistu albansku nacionalnost na tom prostoru. Da bi proverili stabilnost režima u Jugoslaviji posle Tita podstakli su rukovodstvo Kosova da izvede mase na ulice i da traže da Kosovo postane republika.
Po službenoj dužnosti odmah sam reagovao. Pozvao sam generala Ćuranolija, komandanta glavnog štaba teritorijalne vojske Kosova i komandanta operativne vojske sa tog područja i tražio da prenesu rukovodiocima sa Kosova, onim koji su pokrenuli mase, da ih odmah smire, jer će snositi istorijsku odgovornost pred svojim narodom za posledice koje će se stvoriti. Upozorio sam da po ustavu ove zemlje odgovaram za njenu stabilnost i sudbinu. Ova moja intervencija je pravilno shvaćena.
Neprijatelji socijalizma radili su veoma smišljeno, nisu samo sejali mržnju i podsticali nacionalizam, oni su stalno i svakodnevno nešto sejali i proturali. Sejali su laži koje su se širile izvanrednom brzinom, proturali sumnje, napadali Tita, napadali komuniste, stvarali su stanje haosa. Oni su radili brzo i efikasno, dok je, naprotiv, vlast bila uspavana, troma. Ljudi na vlasti smatrali su da će njihova bezbrižna vlast večito trajati.
Bratstvo i jedinstvo nije prihvaćeno kako je trebalo ni u Hrvatskoj i Sloveniji. Suprotno Titovim nastojanjima, tamo su agenture bile brže i prisutnije. Posle zločina nad Srbima u Hrvatskoj tokom Drugog svetskog rata, nisu hrvatski komunistički rukovodeći ljudi obišli stratište Jasenovca i drugih mjesta, nisu odavanjem počasti mrtvim pokazali živim ljudima da osuđuju svoje sunarodnike za počinjene zločine. Pokrivali su nedela ćutanjem. U Srbima je stalno tinjao osjećaj straha da se staro ne ponovi, pa umjesto rada na zbližavanju Srba i Hrvata, umjesto spajanja naroda u Jugoslaviji, i dalje su se razvijali nacionalizmi, i dalje se širila vjerska mržnja. Sve se radilo umjesto ka spajanju, ono ka razdvajanju. Svaka narodnost se zatvarala u svoje okvire.
Srbi su stvarali Jugoslaviju, oni su uvjek isticali da su za jedinstvenu državu sa što više centralizma i unitarizma, ali bilo je dosta onih koji su smatrali da bi Srbi bolje prolazili ako bi se umjesto Jugoslavije i života sa Hrvatima i Slovencima stvorila Velika Srbija. Svi Srbi u jednoj državi. Agenture strane poznavale su suprotnosti koje u svakom od ovih naroda postoje i radili su na produbljavanju tih razlika, radili na svađama, na udaljavanjima.
Pored ovih opštih aktivnosti na razaranju socijalističke Jugoslavije, na razaranju njenog političkog i državnog jedinstva, postojao je i konkretan plan kako raditi da se taj destruktivni plan ostvari. Konkretno, postojao je plan razbijanja SKJ, zatim plan razbijanja države Jugoslavije, i najzad, plan razbijanja borbene snage JNA. To su bili preliminarni planovi. Iza tog sledilo je uvlačenje Jugoslavije u evropsku zajednicu. Tim putem i načinom razrađeni su postupci kako eliminisati socijalizam u ovoj komunističkoj zemlji i kako Jugoslaviju kao državu rasturiti i ponovo kao u doba Hitlera razdeliti.