Taj rad je duže vremena trajao. Radilo se polako, ali temeljito. Agentura je osvajala pozicije, teško, sporo, ali je prodirala. U Savez komunista primani su novi mladi ljudi, često puni ambicija, željni da brzo uskoče na visoke položaje. To su ljudi koji su ušli u partiju, ali koji nisu imali ideološke osnove, više su bili vezani za nacionalne ideje iz prošlosti nego što su se osjećali borcima za komunističke sadržaje.
Agenture su osvajale pozicije najbrže u sredinama gde su nacionalizmi bili najjače izraženi, Kosovo, Hrvatska, Slovenija, pa onda i u drugim sredinama. Agenture su uspele da otvore neslaganja između centralnih komiteta pojedinih republičkih partija.
Jedni su bili za jedinstven centralni komitet, da se partijom rukovodi iz jednog centra, a to je Centralni komitet Jugoslavije, i da svi odgovaraju tom centralnom komitetu.
Drugi su tražili decentralizaciju, bili su za podeljen SKJ, odnosno da svaka republika ima svoju partiju, da svako odgovara centralnom komitetu svoje republike. Po tim i drugim pitanjima nisu se mogli složiti. Svako je ostao pri svojim pogledima. To više nije bila jedna partija, jedan SKJ. To je već najavilo rascep. Agenture su, uz nacionaliste u republikama, već uradile znatan deo posla. Ne znatan, nego glavni posao ovim je obavljen. Razbili su političko jedinstvo i sukobili republike. Stvoreno je šest političkih centara.
Iza Titove smrti ređali su se na čelu centralnog komiteta SKJ Doronjski, Dragosavac, Renovica, Krunić i Šuvar. Svi su oni želeli da urade nešto što bi zaustavilo eroziju u SKJ, zaustavilo eroziju koja gura zemlju ka rasulu, ali snage koje su radile na razbijanju komunizma bile su bolje organizovane. Međutim, glavnu ulogu u jačanju i slabljenju uloge SKJ, glavnu ulogu u odnosima između republičkih centralnih komiteta i ovih prema Centralnom komitetu SKJ, imale su ličnosti pa time i odgovornost ljudi na čelu republičkih centralnih komiteta. U Srbiji to su Bogdan Trifunović, u Crnoj Gori posle Miljana Radovića Momir Bulatović, iz Makedonije Milan Pančevski, iz Bosne Duraković, iz Hrvatske Ivica Račan, iz Slovenije Milan Kučan. To su ličnosti koje su određivale šta i kako se radilo na Centralnom komitetu SKJ.
Postepeno, uz neslogu i sukobe, SKJ je erozirao sve do 14. kongresa SKJ. Ovde na kongresu došlo je do rascepa. Prvi koji su napustili kongres bili su članovi Centralnog komiteta iz Slovenije. Za njima su izašli hrvatski članovi Centralnog komiteta. Bosanski komunisti su se podelili, muslimani su sledili zapadne slovenačko-hrvatske komuniste, dok su komunisti srpske narodnosti ostali sa srbijanskim i crnogorskim komunistima.
Prema prikazanom, i onim što se desilo i pre i tokom ovog kongresa, najveći prodor strane agenture bio je izvršen u slovenačkom i hrvatskom sastavu komunista, odnosno u njihovim centralnim komitetima, pa najveću odgovornost za razbijanje Jugoslavije, njenog političkog jedinstva snose komunisti iz ovih republika.
U vreme kada se vodila rasprava o tome kakvo ustrojstvo da se za SKJ usvoji, centralističko na čemu su čvrsto stajali komunisti i rukovodstvo iz Srbije, ili decentralističko na čemu su insistirala rukovodstva Slovenije i Hrvatske, govorio sam Miloševiću i Trifunoviću: Prihvatite sve što oni traže.
Govorio sam: Srbija može prihvatiti sve, nemojte da istorija vas osudi da ste krivi za razbijanje Jugoslavije. Nisu prihvatili moj savet.